...Antwoord

De vier uur durende busrit met Spaanstalige muziek vormden een idyllisch plaatje uit een film. Zo vredig het leven van een backpacker. Totdat we aankwamen in Peñas Blancas, daar werd alle rust abrupt verstoord. Eenmaal uit de bus werden alle backpackers gehaast om een stuk terug te lopen naar een loket waar we een formulier kregen, een paspoort check en waar we moesten dokken. Vervolgens werden we terug gestuurd en kwamen we in een gebouw waar weer de paspoort lieten zien en door mochten lopen naar het volgende gebouw. Om ons heen zwermden mensen, voornamelijk mannen, met een hele stapel geld in de hand. Ze kwamen op je af en schreeuwden allemaal DOLLARS?? Good price, en zwaaiden met het pak geld dat ze in handen hadden. Bij het loket kregen we een tweede stempel van Costa Rica in ons paspoort. Vervolgens liepen we naar het tweede gebouw waar weer allemaal mensen op ons af kwamen, nu ook met bus vervoer.
En na weer wat neer te hebben gelegd, hebben we een a twee uur in de rij gewacht om vervolgens nog een stempel te krijgen. Omdat we pas last minute hadden besloten om naar Nicaragua te gaan hadden we alleen maar colonnes en bij de Nicaraguaanse grens moesten we in eens dollars betalen. Gelukkig waren er andere toeristen die ons vriendelijk hebben geholpen. Eenmaal de grens over met twee stempels verder waren alle colonnes ingewisseld voor cordobas. Weer kwamen mensen op ons af als muggen, "TAXI TAXI", "BUS, 10 DOLLARS"... Bah, die 50 meter tot aan de bus voelden zo eng! Eenmaal in de bus was het weer veilig. De enige schreeuwer was de man van de bus om aan te geven waar de bus heen ging en om te vragen of iemand eruit wou bij de volgende stop. Dus dat wat ze in Nederland doen met automatische borden en de rode STOP knoppen, word hier door schreeuwende mensen gedaan.

We kwamen in Rivas aan, een "stad" vol markt. Mensen proberen er van alles te verkopen. De meeste kraampjes verkopen fruit, fruit die je in Nederland niet ziet, zoals papaya en meer waarvan ik de naam niet weet. Anderen verkopen limonade, ijsjes of iets warms (lijkt op biestpap en smaakt naar banaan) in boterhamzakjes. De taxichauffeurs komen ook naar je toe zoals bij de grens. Over het algemeen gaf het niet een veilig gevoel en het straalde veel armoede.

Gelukkig heb ik mijn Spaans geoefend met locals in Costa Rica, want hier in Nicaragua heb ik er "nada" aan. Mensen spreken heel anders, ik begrijp ze niet en zij doen geen moeite om mij te begrijpen. Dus het word met handen en voeten communiceren.

In Rivas hebben we cordobas gehaald, de locale munteenheid. Zodat we eens een keer "si" tegen een taxichauffeur konden zeggen. Vanuit Rivas vertrokken we naar San Jorge om daar op de boot over te stappen naar Isla de Ometepe.
Benieuwd naar onze avonturen op Isla de Ometepe? Dan laat ik je nog langer in spanning, want dat verdient een nieuw hoofdstuk.

Wat ga ik dan nu nog vertellen? Mijn ervaringen en interpretaties van het leven in beide landen.
Je zou kunnen verwachten dat twee naast elkaar gelegen landen best veel in gemeen hebben en in grote lijnen klopt dat zeker. Toch zijn er wel grote verschillen.

Beide landen zijn afhankelijk van toerisme, dat is de grootse inkomen. Vanwege exact deze reden betaal je als "Europeaan" ook toeristen prijzen, met een uitzondering, de supermarkt. Terwijl de ticos (mensen uit Costa Rica) toeristen gewend zijn, doen de Nicaraguanen alsof ze nooit toeristen hebben gezien of alsof we slecht zijn voor hun land (wat enigszins wel waar kan zijn). Daarom betaal je in Nicaragua per rit ook weer een ander prijs, corruptie heet dat vaak.

Verder vind ik het echt mooi om te zien hoe primitief mensen leven. Terwijl er in ontwikkelde landen (waaronder Nederland) de tertiaire sector predominant is, zie je hier voornamelijk het primaire sector. Mensen hebben een huisje (met tralies, nog steeds) en verbouwen eigen voedsel in de tuin die ze dan weer op de markt verkopen. Veel meer hebben zij niet nodig. Met een beschut plekje, voedsel en een beetje inkomen kom je de dag wel verder. Oh en sociaal contact, dat zoek je in de "stad/dorp" op. In Ometepe waren 3 huizen naast elkaar al een dorp genaamd.

Het leven in beide landen begint vroeg, 5:30 a 6:00 uur. De zon gaat vroeg op en vaak gaat het OV ook vroeg van start als je nog ergens wilt komen. Toch zit hier ook een groot verschil in. Terwijl in Costa Rica alle vervoer voornamelijk vanuit San Jose word gedaan en vaak maar 3 keer per dag, gaan de bussen in Nicaragua vaker en reizen ze tussen grotere steden. In Nicaragua heb je schreeuwers (als beroep, geen idee wat de officiële naam daarvoor is) terwijl in Costa Rica alles aan word gegeven met handgeschreven of uitgeprinte blaadjes. Bij de Amerikaanse schoolbussen blijven in beide landen de deuren van de bus open, wat ik persoonlijk super grappig vind.

In beide landen heb je een duidelijk verschil tussen natuur en stad al zijn we hier te kort om daar lijntjes tussen te trekken.
In Costa Rica zijn we (ik) in bijna alle hostels kakkerlakken tegen gekomen. In Nicaragua veranderen de kakkerlakken in de laatste twee hostels in gekko's. De muren en plafonds zitten er vol mee en af en toe hoor je ze weer. Een keer is er zelfs een baby gekko vanaf het plafond op het bed tussen ons in gevallen. Wist je dat gekko's geluid maakten? Wist je dat vlinders geluid maken?

Een ding hebben wel beide landen in overvloed...bananen!