Isla de Ometepe

Isla de Ometepe op de kaart gezien een extreem mooi fenomeen. Het is een eiland met twee vulkanen in het binnenland. Misschien moet je de vorige zin nogmaals lezen. Het is dus geen verassing als ik zeg dat we via een boot op het eiland zijn gekomen. Onderweg worden alle toeristische vervoersprijzen aangesmeerd maar er is overal wel een openbare bus, dus die hebben we ook genomen. Het eiland kent enkele grote plekken, namelijk Myogalpa en Alta Gracia. Wij verbleven bij de tweede. Dit was de eerste keer dat we geen overnachting van tevoren hadden geboekt, dus we moeten zelf iets vinden wat volgens anderen wel te doen was. Eenmaal aangekomen in Alta Gracia kregen we gelijk een tip van andere toeristen om bij het centraal hotel te verblijven. Dat hebben we gedaan. We wisten dat we graag een van de vulkanen wouden beklimmen dus werden we op de zoektocht gezet naar een gids. In de bar kwamen we hem tegen, tikkend op zijn laptop. Na de verhalen over de twee vulkanen besloten we de hoogste vulkaan te beklimmen. Dan konden we om 6 uur de bus nemen i.p.v. 4:30 uur. Omdat we in een hotel verbleven gingen op zoek naar lokale "soda" (een goedkopere versie van een restaurant). Daar hebben we de typische Nica gerecht op, rijst met bonen en bananenschips.

De volgende ochtend stonden we om 6 uur voor het hotel, de busstop. Na een tijd te hebben gewacht kwam de bus dan eindelijk. Ik wees op de kaart die we van de gids hadden gekregen waar we naartoe wouden gaan. De gids zouden we halverwege ontmoeten om daarna met zijn drieën de berg te beklimmen. De bussen gaan vrij sporadisch op dit eiland dus het was belangrijk dat we de juiste bus hadden. De bushelper vertelde ons dat het de verkeerde bus was en dat we een andere moesten nemen. Achteraf kwamen we er achter dat het wel de goede bus was. Kut! Daar gaat ons vulkaan trip! Na enige tijd zoeken naar een alternatief zagen we in eens een taxi die zei dat de gids op ons wachtte. Het bleek waar te zijn en zo kwamen we alsnog bij Los Ramos uit en gingen we alsnog de berg beklimmen.

De tocht was super leuk en we hadden een super leuke gids die ons graag over de natuur vertelde en ons beestjes liet vasthouden zoals een kever, een duizendpoot, een salamander. We hebben twee keer een slang gezien, vogels, vlinders, mieren, levensbedreigende wespen en gelukkig geen schorpioen.
De wandelroute ernaartoe was heel afwisselend. Omdat het "winter" is was het pad nat met een beetje modder. Verder liepen we in de beschut door het bos door. Op bepaalde plekken lagen er stenen waardoor de wandeling op een trap leek en soms waren de trees zo hoog dat klimmen een essentieel onderdeel werd. Richting de top was het erg bewolkt en koud maar wel open en zand/stenen, typisch voor een vulkaan. Dat we bijna bij de krater waren was door de mist niet te zien maar wel te ruiken. Regelmatig kwam er weer een zwavelwolk je ogen en luchtwegen branden. Het was best een gekke ervaring want alles wat je zag was mistig behalve de zwarte stijle vloer direct onder je voeten. Op een bepaald moment was zelfs de vloer in de mist verdwenen. Of was het toch geen vloer? Het was de krater, of eigenlijk een deel van de krater. Van 47m hoogte waren we nu op 1610m aan de top van het eiland. De weg naar beneden ging iets sneller. Het eerste deel was weer rotsen en losliggende stenen, wat vergelijkbaar was aan Pico. Na een tijdje naar beneden te zijn gegaan kwamen we op een stuk waar de losliggende stenen zicht tot een zandbank hadden gevormd. De gids pakte mijn hand beet en zei, 'gewoon vooruit kijken'. Hij begon als een gek naar beneden te rennen en glijden waardoor het bijna leek alsof we van de vulkaan af surften. Dat ging wel sneller dan omhoog. In de middag wouden we naar het strand gaan maar aangezien iedereen het eiland kent werden er geen namen omgeroepen en bleven we uiteindelijk tot het einde van de busrit zitten. Daar waren we dan...in the middle of nowhere! En dan is de keuze heel beperkt qua slaapplekken. We sliepen in een huisje voor onszelf met een kingsize bed, een eigen toilet en een zwembad. Het was het typische plek voor net getrouwde koppels die op huwelijksreis zijn. Een hutje, een bed en geen buren in de buurt.

De vieze kakkerlak van afgelopen hostel is hier vervangen door een baby gekko die tussen ons in op bed viel. De volgende dag hebben we de eerste bus naar de bewoonde wereld genomen en aan de andere kant van het eiland uitgestapt. In Myogalpa vonden we een eco-lodge en omdat we het luxe gedeelde al hadden gehad besloten we weer de ruimte te delen maar verder kwam niemand. Na een leuk en lang gesprek met de vrouwtje van het hostel besloten we een scooter te huren om op de scooter een rondje eiland te doen. Een probleem, we hadden allebei nog nooit eerder een scooter bestuurd. Na een proefritje van 50m heen, een bocht en 50m terug was ik dan klaar om de scooter te besturen en het leven van mijn reisgenootje op het spel te zetten.

We waren Myogalpa net uit en werden aangehouden door de politie, die ik nog niet actief had gezien in de dorpen, laat staan op de weg. Met een verlichte bonzend hart pakte ik het plastic zakje met papieren. Terwijl de politieagent het zakje opendeed pakte ik mijn rijbewijs. Ik draaide me om naar hem toe en hij gaf alles terug en knikte vriendelijk. Oké, dat hebben we ook maar weer gehad. We wouden naar Chaco Verde gaan, een kleine inham met veel groens en met een vlindertuin. Een stuk verder waren ze bezig met de weg en dus stopten we achter de auto die voor ons stopte. De auto reed achteruit maar na een tijdje bleef hij achteruit rijden en begon iedereen te gillen dat hij moest stoppen. Toch bleef de auto achteruit rijden en knalde zo tegen de voorkant van de scooter aan. Zou hij nu NOG door blijven rijden? Wanneer zou hij stoppen? Als de scooter onder de auto lag en wij eronder, zou hij het dan alsnog niet door hebben? Na nog meer gegil stopte de auto met achteruit rijden en begon nu vooruit te rijden. Ik stapte van de scooter af en begon te gillen, wat de locals vertaalden naar stoppen. De man stapte uit de auto liep naar de voorkant van de scooter en duwde alles bij elkaar. 'No es nada'. Hoe bedoel je??? De bumper hangt eraf en jij gaat dit toch zeker betalen! De man stapte in de auto en reed weg. Gelukkig sprak een van de ooggetuige engels en ik vroeg haar op een papier te schrijven wat er was gebeurt met haar naam erbij. Zij belde de huurder, schreef op een papier wat ze had gezien en vertelde ons dat we maar beter naar de politie konden gaan. Na wat tape reden we naar het hostel toe (dat naast de politie ligt) en wachten we op de huurder voor zijn Spaans. Achteraf bleek dat we niks hadden aan de ooggetuigen en dat we gewoon de scooter niet hadden mogen verplaatsen van de weg.
Zo kwam er snel een einde aan dit avontuur, helaas.

In de avond was er een lokale feest waarbij iedereen naar de kerk ging om te bidden aan Maria (of hoe dat ook heet), daarna droegen ze haar door de stad met een paar dansende meiden in typische kledingdracht voorop. Na de optocht gingen vele jongeren (mannelijk) de arena in om de rodeostier te rijden, uit te lokken of vast te maken met een lasso.

Ergens ben ik heel blij dit eiland te verlaten.